Louis Armstrong International Airport, donderdag 2 september.
Ik wacht op mn vlucht naar NYC in de kleine hal met tetterende Amerikaanse leerkrachten. Eén ervan vroeg daarnet hoe je chaos spelt. Ze waren met vijf, allemaal vrouwen, zij was de blonde.
New Orleans was vreemd, de regen verpeste de eerste dag, dus zaten we met zijn allen vastgeketend in AAE Bourbon House Hostel. En het was een bonte verzameling van persoonlijkheden, Jason Jones (!) diepzeeduiker van beroep, werkzaam in onderwaterconstruction, boorplatforms en zo. Beer van een vent, voormalig professional fighter. Crispy Chris, die toen ik aankwam al twee nachten niet geslapen had, en meer bollen at dan er vingers en tenen aan een persoon hangen. Hij heeft er nog een derde nacht bijgedaan maar ging vannacht eindelijk slapen.
Paul de Kiwi, grappige goedlachse lolbroek, Joseph de hevige, die zich liet opgieten door een meiske van de bar (ze ging met proefbuisjes korte rond) en dan in het kruis tasten. Wanneer hij een tweetal uur later terug ging om zn check te cashen (sic) lag ze uitgeteld in aan achterkamer van de bar. Ze liet zich ook zelf opgieten door al die venten. Of ze hen ook in haar kruis liet tasten, hebben we nooit geweten. Zij waarschijnlijk ook niet. En Paul de soldaat die in het ijle voor zich uit kijkend met vlakke stem vertelde dat hij van 95% van de mensen in Irak door hem omgelegd, zeker was dat het terecht was. Vier jaar heeft hij gediend. Nu wil hij verpleger worden.
Toffe mensen, goeie vibes, maar toch kan ik me niet helemaal ontdoen van de indruk dat Amerikanen toch zo graag over zichzelf vertellen. Ach ja, elk mens heeft zo zn kantje. En ik luister graag.
Mn vel is te dik voor Louisiana. Gisterennamiddag onder een medogenloze zon naar down town gewandelde, de Mississpi gezien, french quarter, bourbon street, de plaatselijke overpoort en mijn ziel uitgezweet. Maar het was het waard! Het is hier volgebouwd met mooie huisjes, klein, compleet met vele ornamenten en stars and stripes. Er staan ook altijd een aantal zetels op het voorland.
's avonds terug naar bourbon street eerst, een aantal wou karaoke maar we zijn er niet geraakt. Joseph was te druk bezig in de billen te knijpen van dat meiske, en toen was het plots tijd om naar het concert van plaatselijke held Wolfman, die in ADB club blues speelde voor een publiek van 90% blanken. En ze konden niet echt goed dansen, die blanken. Maar deden het wel, dus werd het leuk.
Zo werd het een dag/avond om nooit te vergeten, die begon met Joseph en zijn magic eight ball iphone application waaraan ik rond zeven uur vroeg of ik diezelfde avond nog high zou worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten