Mikuksaram babo yeyo

En het regent aldoor. t is te zeggen, meer dan je verwacht, en het regenseizoen is geeneens begonnen. Gelukkig zijn er mensen genoeg die geloven dat de opwarming van de aarde maar een fabeltje is, anders waren we allemaal al lang jos de klos. Met de balzak aan prikkeldraad hangend, als man. Met de tepels tussen een duimschroef, als vrouw, Josephine. Je kan altijd naar spoed frutten met je pollen vol bloed en schaamte, maar of alles goedkomt ligt veel meer in de handen van geluk dan van kunde.
Een gescheurde beurs, geplet speen; afhankelijk waar je in gelooft, is dat het geprojecteerde beeld van 'aarde'. Een personificatie met een ernstig medisch probleem. Maar ik dwaal af.

De piscines flushen hier twee keer: de eerste keer als je ervoor gaat staan, een tweede keer als je ze de rug toekeert. Als je na wat drank een beetje weg en weer wiebelt, zoals ik, dan spoelt het ding zelfs drie keer. mijn record is vijf keer, maar ik was die avond een beetje onnozel en ik heb mezelf gezworen geen verdere pogingen meer te ondernemen, ten einde water te sparen. Want de verspilling is nu al misdadig heiho. Heimelijk droom ik ervan het computerprogramma te hacken dat al die pisbakken stuurt. Drastisch naar 'ene keer spoelen' verzetten. Tijd om die duimschroeven wat te lossen jongens.

(ik verkies 'Moeder Aarde' ja. Call me a sexist.)

Tussen het pissen door ben ik gaan dineren met een Canadees en twee Amerikanen, en ik weet niet hoe het met jullie zit, merendeel van mijn lezers, maar kennen jullie eigenlijk Amerikanen persoonlijk? Ik had er nog niet bij stilgestaan dat ik nooit langer dan een tiental minuten met een of (god beware ons) meerdere Amerikanen gebabbeld heb. En dat terwijl ik waarschijnlijk honderden Amerikanen ken van naam, omdat ze nu eenmaal meespelen in films en series waar we toch zo graag naar kijken. Maar echt kennen en mee spreken? Nee dat nooit.

En geloof me of niet, daar is blijkbaar een reden voor: Het zijn twee op twee geslagen zotten. Echt waar. Er is maar een enkele wereld interessant, en dat is de cocon van hun eigen bestaan. Ze zeggen 'aaaaai' heel de tijd, gevolgd door een werkwoord. Of 'my mother'. Of 'my son'. Slijmerige beestjes zijn het, en ik vertrouw ze voor geen haar.

Uit de mond van de vrouw wiens naam ik vergat:

"80% of the guys who come to Korea are in a large part here because they want to fuck skinny Korean girls." (ze weegt zeker 100 kg, nvdr)

Bryan de Canadees en ik: "We're not."

"Well I don't mean you guys, I know you are not, but also know... " en dan zegt ze een deel namen van westerlingen die ze kent die wel met hun handen rondhossen in Koreaanse slipjes.

Excuseer mevrouw: maar hoe kan jij nu in godsnaam weten dat ik hier niet ben voor de preut? Je kent me amper twee uur! Misschien ben ik wel een razende dekstier die constant briesend naar rode flappen rent!
Ewel, daarom vertrouw ik ze dus niet: omdat ze doen alsof ze jou 100% leuk en tof en juist vinden, enkel en alleen omdat je toevallig aan dezelfde tafel zit.

Kijk, ik vind dat een beetje ziekelijk. Vooral omdat ze zich daarnaast overduidelijk superieur opstellen. En dat overduidelijk niet zijn. Met hun lelijke kleers, hun hideous accent, en hun zielige diploma's. Die tegenstrijdigheid, dat wringt bij mij.

Dus in het vervolg ga ik elke Amerikaan die ik leer kennen op een subtiele manier affronteren. Als ze dan nog stroop opensmeren in mijn stekkers dan trek ik ze aan de balzak. Of draai ze een tepel over. And that's that. Idiots!

Vergeef me deze eerder onaangename en ietwat atypische, agressieve onderbreking. Soms is generaliseren toch zo leuk. Het helpt orde te creeeren in chaos. Wat niet wil zeggen dat mn leven hervallen is tot een wanordelijk stort. Maar toegegeven; ik heb me niet echt ingehouden de laatste in de buurt van whiskeyflessen.

De enige eerlijke Amerikaan heet trouwens Jack. Hij meurt uit zijn bakkes, zingt zo vals als een kat, en struikelt af en toe over zijn domme poten. Waarna hij uitroept: "Shit, i'm so stupid. And I gonna vomit."