Angelina

Ze is het meisje links op de foto, Angelina, negen, tien, of elf jaar oud, met dat Koreaanse systeem ben ik het nooit helemaal zeker; maar jullie ook niet, dus deel gerust in mijn verstrooidheid. Dat maakt het makkelijker om dragen. Vandaag is dat de functie van deze blog: Een proces ter vermeerdering van de (ver)draaglijkheid. Of hoe een jonge English teacher zich in linguistische bochten wringt om te vermijden het zeggen van dat wat hem de laatste dagen tussen half vier en half vijf ongenadig in de ogen staart. Waardoor ik me soms zo slap voel als een drendel pasta, net te lang gekookt. En dat zeggen duidt toch enkel maar op aanvaarding. Daar heb ik momenteel iets op tegen.

Goed. Het meisje Angelina is niet van de gemakkelijkste in de klas, maar dat is ergens te begrijpen: ze was de eerste om de veilige cocon van Elina-Erica-Jan Teacher open te breken. Bovendien is ze een jaar en twee jaar ouder dan de andere twee, maar toch kleiner. Soms blijft bijvoorbeeld haar plaatje hangen - met opzet - en zegt ze vijf minuten aan een stuk 'teacher, teacher, teacher,...' waarop ik net evenveel keer 'yes, yes, yes,...' antwoord tot ze het beu is.

Soms begint ze middenin een oefening een verhaal te vertellen over gelijk welk onderwerp dat compleet niets te maken heeft met waar we mee bezig zijn. Dat is Angelina op haar best (ook al blijft halverwege de naald weleens steken; zie boven) en tijdens het vertellement gaat ze rechtstaan en nerveus van voetje naar voetje wiebelen terwijl ze haar handjes gebruikt om de lucht rondom zich weg te slaan. Meestal gaat het over haar gezin.

Af en toe brengt ze een mechanisch kuikentje mee naar klas. Het ziet er bijna gelijk een echt beestje uit, en maakt spontaan geluidjes. Wanneer je eraan komt beweegt het de stompjes die nooit vleugeltjes gaan worden, ten eerste omdat het natuurlijk een robotkuiken is, en ten tweede omdat kippen niet kunnen vliegen.. Als ik aan dat elektrieken diertje kom dan piept het net als bij een ander, maar volgens de meisjes is het dan kwaad omdat het me niet graag heeft. en dan zeg ik: "dat komt omdat Kuiken weet dat ik haar door de ruit ga gooien als ze niet gauw zwijgt." Andere bedreigingen die ik aan het adres van Chick het mechanisch kuiken heb geuit: opeten (wat een stunt dat zou zijn...) monty python gewijs vermorzelen, de nek overdraaien en door de toiletpot flushen.

Ook heeft het meisje Angelina een soort van doos van Pandora geopened: ze was de eerste om de duivelstong van het Koreaans in klas te roeren. Sindsdien waait er af en toe een flard Koreaans door de lucht in English class, en dan moet ik ze dwingen om terug Engels te praten. Wat ze onmiddellijk doen, daar niet van, maar toch is het jammer. Het verhindert, vrees ik, een Engels denkproces. En op een dag probeerde ze van haar drankje te drinken toen een van de andere meisjes een mopje maakte waardoor een mondvol bean tea over de ganse tafel sproeide, en over haar kleren; waarop ze begon te wenen en de rest van de les met haar hoofd in haar armen weggestoken stil bleef. Aziaten en het schaamtegevoel, het is toch een beetje een scheve situatie als je het mij vraagt. Maar misschien ben ik een onbeschaamde vlegel. Ja dat zou ook kunnen.

Deze week is de laatste week dat het meisje Angelina in mijn klasje zit. Blijkbaar gaat ze voor minstens drie jaar naar Canada. Ze heeft altijd verteld hoe graag ze naar Canada wilde gaan, vanaf dag een al; ze vroeg met hoop in haar donkere oogjes: "Teacher from Khae-Nae-Dhae?" Waarop ik antwoordde: "No, from Bel-ki-ae."

Angelina's mama hoopt dat ze daar in Canada een behandeling vinden/hebben die haar dochters leven kan redden. Want blijkbaar is het leven van het meisje Angelina ernstig in gevaar. Blijkbaar is de kans groot dat de stompjes aan haar jonge lijfje nooit echt vleugels gaan worden. In a manner of speaking. Vuil, ongepolijst, vastgegrepen in de balzak; niet die mierzoete cover die iedereen kent, maar de gemene kwaad-op-het-leven versie van Amanda Palmer.

Wat me brengt tot de harde tonen van de conclusie van deze taalkronkel. Ook deze keer is alweer duidelijk: Semantics won't do. En helaas kan ik zingen noch tekenen, beeldhouwen, noch schilderen.