Een saf om kwart na zes

Ze is zonet weggereden in een bus met paarse stickers, en hij loopt door de ochtend van Deokso; nog steeds dat landelijk klein dorp in de oksel van de wereldstad Seoul. Vanachter zijn slapen bonkt er iets van "heilzame nicotine, we welcome thee!" maar ook: "rep je terug, kleine rakker; je hebt nog drie uur voor je eerste les." Het is kwart na zes.
Sommige restaurantjes zijn nog open. Je kan er vlees bakken tot korsten op elk uur van de dag, oprollen in blaadjes sla met een schel knoflook en dat allemaal doorspoelen met soju. En in het naar buiten gaan, roepen van madziseoyo, ook al zaten er van die taaie vetbollen in het varkensvlees. Sigaret vermengd met verschroeid vlees. Hij voelt zich plots niet zo lekker.

De laatste flard gezicht die hij opving was versierd met een hartje in de vorm van vingers. Dat had hem meer doen zweten dan de walm uit de motor van de Incheon Airport Shuttle Limousine. Een naam, wat moet je ermee? Een bus blijft een bus. Een bus die wegrijdt blijft een bus die wegrijdt. Blijft een klerebus. etcetera.

Het bed in zijn kamer lijkt op dat niemandsland, de lakens zijn een rivier waar niemand in zwemt. De woestijn die niemand betreedt, kan je met verrekijkers bekijken, als je er een cent in werpt. Maar hij is blut. Platzak. Hij heeft zonet haar bus fee betaald. Als een dolend personage in een roman van Murakami, rokend ja, dat ook, en steeds in de ban van gebeurtenissen die het vertellen waard zijn maar tegelijkertijd allergisch aan de letter.

Zoveel plaats, denkt hij, en rolt zesentwintig keer van de ene kant van de matras naar de andere kant. Dan blijft hij op zijn rug liggen en kraken de wervels in zijn onderrug. Niet zoveel later valt hij in blijvende slaap. Zo eentje zonder dromen. Vannacht geen raam steken voor Jo van The Van Jets neen. Als timmersmurf.

Twee uur later gaat toch de wekker.

En nog een uur later staat hij voor de klas. Met een stift in zijn achterzak.