Irkutsk - Ulan Bator - Terelj

lieve vrienden!

het is met scheurlip dat ik hier al glimlachend voor het computerscherm gebogen zit. ik ben ondertussen al een paar dagen in mongolie, en eerlijk gezegd: het doet goed om terug bekeken te worden van tussen die smalle spleetjes der aziatenoogjes, vanachter gitzwart blinkende froufrous (vooral de vrouwenblikken doen mij aangenaam aan natuurlijk).

mar laat me eerste even vertellen over het vertrek uit irkutsk. een dag gebleven maar, nog geen 24 uur eigenlijk, maar in de namiddag met Martin, een oostenrijker waar ik in de guest house mee had ontbeten, op weg naar de moskee (we hoopten op het einde van het suikerfeest; achteraf gezien waren we een paar dagen te vroeg) een onrustwekkend natuurfenomeen meegemaakt. toen we de hostel verlieten was het nog lekker nazomer, uitje in het t-shirt, dat soort van dingen. maar vijf minuten later begon het stf uit de straten omhoog te komen, gevoed door een ijzige wind waarop ik naar Martin keek en voorstelde om toch maar terug te keren. net voor we de hostel binnengingen begon het ook te regenen. tien minuten later waren de straten bedekt met sneeuw, en was de temperatuur gezakt tot 1 graad (belachelijk, ee, dat het net niet wou vriezen; dan had ik kunnen schrijven 'tot onder het vriespunt' en was iedere lezer gegaan van 'wooooow!')

met plotse sneeuwval komt ook verkeerschaos, waardoor we die avond genoodzaakt waren om twintig minuten door de apocalyps naar het vokzal te wandelen. sommigen hadden een taxi geprobeerd, en waren halverwege de rit genoodzaakt geweest om eruit te springen en met zak en al in looppas naar het station te frutten om toch maar de trein naar Ulan Bator, of Ulan Ude - de russische grensstad - te halen.

kletsnat op de trein, maar wel de leukste coupee van alle keren tot nu toe. samen met een koppel denen, hij, christian, een freelance drummer en zij, camilla, een freelance acrobate (!) waarmee het direct klikte. bieren werden van hun vervelend kroonkurkje ontdaan en uitgegoten, gevolgd door de wodka die ik ging sparen en de gepekelde tomaten die christian ging sparen (superlekker). maar best van al was de vierde persoon: een oude mongool, de enige authentieke passagier op deze toeristentrein, die een carriere als ambassademedewerker achter de gekormde rug heeft; en gedurende de helse reis verhalende uitspuwde als Nolle en zijn draaimolen. in het frans, want onder andere in noord-afrika gezeten. maar ook in vietnam tijdens de oorlog, waar hij vijf keer bijna een bom op zijn kop kreeg, maar telkens net ontsnapte; gebeurtenissen die hij nu in een treinwagon met hartverwarmend plezier kon vertellen aan de enige toerist met kennis van het frans. later tijdens de dertig-uur durende treinrit kwamen steeds meer toeristen informatie vragen aan 'de belg en de oude mongool'. en ik maar vertalen!

soit, aangekomen in Ulan Bator, besneeuwd en koud, en samen met martin, de oostenrijkse treinbestuurder waaraan ik in irkutsk besloten had om tenminste voor een paar dagen mn wagonnetje vast te haken, een metafoor die zo voor de hand ligt dat het belachelijk is. hij is op weg naar pakistan en iran, en heeft zowat al de halve wereld afgereisd (met het gevolg dat ik hier nu in mongolia zit met een rits plannen in mn hoofd; de volkeren ter wereld, ze zijn nog niet van me af nee).
samen de eerste dag rondgelopen in UB, en de tweede dag op een tour geweest naar het Terelj national park, om bij een nomadenfamilie te logeren in zo'n typische tent, een 'ger'. dat klinkt allemaal authentiek, maar vergis je niet. het is allemaal heel erg toerisctisch en geregeld, zo erg dat ik er eigenlijk genoeg van heb om tussen de toeristen te zitten en de drie dagen die nog resten anoniem en alleen in de stad ga rondlopen (er liggen hier oa. nog heel wat dinobeenderen in het natuurhistorisch museum die ik zeker wil zien). martin is ondertussen vertrokken op een tweede tour, naar de gobi woestijn, waarvoor ik dus heb gepast.

zo.

dat is het ongeveer, de update.

ik ben gelukkig, en verlang naar het vervolg van mn trip: minstens twee weken in het china van tina. en wat er dan gebeurt, dat zien we nog wel.