Als tegengif?

 

een plezant relaas over een weekend in een kuststad zonder doping of politiek schandaal.

(= een belofte)

 

Hart opnieuw door stad gestolen

 

De geschiedenis herhaald; deze blog kopieert zichzelf. Steden veranderen enkel van naam. Het was immers alweer van dat:

 

Op de derde dag van zijn vijfdaagse in San Francisco reeds, zei het korejantje: “Hier in deze stad laat ik straks op weg langs Powell Street terug naar de trein zo noodgedwongen weer een stukje.”

Zaterdag 13 oktober 2012, meer bepaald, net na de middag, op de Golden Gate Bridge, ook wel het mooiste functionele door mensen vervaardigde reuzeding. Met naast een adembenedend zicht op de skyline van het financial district en de Bay Bridge die er vertrekt, zomaar gratis en voor niets Alcatraz erbij; het eiland dat zo dicht bij de oever ligt dat iedereen denkt 'dat kan ik zwemmen.'

Quite the mindfuck.

Of toen een mooie tram verscheen en hij dacht 'oh wat een mooie trams hebben ze hier', tot vijf minuten later dezelfde tram maar in andere kleuren passeerde. En nog vijf minuten later nog een tram, fel oranje en van een ander model met houten deurtjes. Drie verschillende modellen rijden rondjes, en geen enkele heeft het kleur van een ander.

(Nog voertuigen die men hier in het beeld kan zien: Ferries, recent en van de twee vorige eeuwen, cruiseschepen, zeilboten, oude boten van verschillende types zoals stoomboten, ook trolleybussen, treinen, de wereldberoemde steile trammetjes waar je met twee voor moet zijn, een bestuurder en een remmer, aller soorten vliegtuigjes, sommige met banners die een sierlijk bocht maken waar Market Street het water bereikt, BLIMPS, en net wanneer je denkt 'ik heb alles gezien', draait plots een knoert van een amfibievoertuig voor toeristen de hoek om. Groot en wit, met een bulderende dieselmotor.)

Zes uur heeft hij gewandeld, rondgestaard, van hostel tot overkant Golden Gate burg en terug; om daarna gin en tonics te drinken met een Kiwi, een enorme Vietnamese plat te vreten en te gaan slapen als een stronk.

En de volgende dag waren zijn benen zo moe dat hij languit niets ging doen op bankjes tot de avond viel, terugdenkend aan een gedicht van meneer Paul:

Nu is van Kalifornies goud de tijd;

De sterrevende zon vergaart
Haar krachten voor een verre vaart,
De laatste van die dag, ter aardewaart.

Daar heeft de zon een laatste maal
Haar stervensweeë gouden praal
Verzameld in een houten tremportaal.

***

En nu het hier toch gaat over steden: arm Antwerpen dat misbruikt wordt, want een begane burgervader wegstemt voor een populistisch manneke met maar één meedogenloos doel voor ogen, en dat is niet burgemeester van Antwerpen worden.

Patrick Janssens verloor als een kind een levenswerk.

Maak u klaar sinjoren, ratten en ander gespuis, voor zes jaar wanorde en -beleid van dikwijls onervaren partijpoppetjes die nu zelf het speelgoed of de afstandsbediening in handen krijgen waardoor de stad onder luid gedreun, keboem keboem, kapot gaat.

En arm De Haan ook. Wie zijn ze toch, die meer dan duizend mensen? Komt iemand die ooit tegen op straat?

(belofte verbroken)