Er stijgt een wolk van water op in de verte, het gevolg van de duizenden liters waters die er naar beneden donderen, maar wat je vooral ziet zijn de casino's. En het reuzerad van het plaatselijke disneyland. Japanse meisjes die denken dat ze in een videoclip spelen en het arme vriendje dat dat allemaal moet documenteren, een dikzak van Tennessee die met zijn vrouw vreemden aanspreekt om nationaliteiten te verzamelen, gift shops, meer gift shops, pizza met friet, frisdrank. Niagara fails.
Het was een deprimerend zicht en de kransen en andere gedenktekens die langs het pad van de busterminal lagen verspreid, verwonderden op dat moment niet meer. Niet dat ik er suicidaal van werd, maar toch wel droevig; het droevigst sinds 13 september, een kleine maand geleden is dat al.
Toronto daarentegen, was wel een groot succes. Grote stad met brede open straten, een hoge piek in het midden zodat je erg hard je best moet doen om te verdwalen, leuke bars,... helemaal geschikt om een solotrip mee te beginnen en dat heb ik dan ook uitgebreid gevierd. Van de kruk van een naar New Orleans gestileerde basement bar, met ginger-rye cocktails en de glimlach van barvrouw Lindsay - het vriendelijkste vreemde gezicht tot nu toe. Dat heb ik haar ook verteld; wat ze op prijs stelde. Met die schone glimlach van tussen haar mollige kaakjes en helder blauwe ogen.
Maar 's anderdaags was er de vlucht naar LA, dus ik ging slapen.
En toen ik in de luchthaven recht naar de borden van de vertrekkende vluchten stapte, bleek de mijne er niet bij te staan. Maar in plaats van die warme golf van lichte paniek waar onvoorziene situaties als de deze normaal mee worden geassocieerd, stapte ik kalm naar de infostand en stelde er zelf de oplossing voor:
Ik: "Mijn vlucht staat niet op de borden, 't zal in een andere terminal zijn zeker?"
De man aan de infostand: "Momentje... [tiktikklikklik].... Ja, terminal 1."
Waarop me de weemoed bekroop; de herinnering aan de spanning van een gevaarlijk dichtbijzijnd vertrekuur, een grensagent die de wenkbrauwen fronst,... (This is way too easy)
Weemoed vergelijkbaar met wat me tegenwoordig in hosteleetzalen en bars overkomt: terwijl ik vroeger met gespitste oren zat te luisteren naar reizigers met hun verhalen, ben ik het nu die vertel. Saai. Langs de andere kant lijkt het leven meer en meer op een groot feest waar ik, zonder te weten hoe of waarom, op de guest list sta.
Straks vertrekt m'n vliegtuig naar San Francisco. Hopelijk is het daar nog midden jaren '60. Bovendien ben ik gisteren in Venice Beach, LA naar de dokter geweest, en sindsdien fier houder van een bepaald certificaat.
Madness in any direction, at any hour!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten