LA

LA lijkt op een stad die je bouwt in SimCity 2 en waarvan je na een paar uur denkt godverdomme ik begin een nieuwen omdat er bijna nergens hoge flatgebouwen verschijnen, enkel van die lage shitbebouwing waardoor er, hoezeer je ook probeert door meer snelwegen te bouwen, overal en altijd gigantische files zijn.

Een ervaring die ik heb gedeeld met drie Zweden, die me leerden hoe een lange vlucht door te komen zonder dat verschrikkelijke lot - door security gaan tijdens een tussenlanding om, ochere toch, snel een sigaret te gaan roken: Snuss. Tabak om onder je lip te steken. Heerlijk.
Het was overigens op de terugweg van Univeral Studios dat we gezellig met een miljoen LA´ers stonden aan te schouwen om uit Hollywood weg te raken, terug naar Venice Beach. Kilometers file over vier tot vijf rijvakken. Maar de studio´s waren wel fun: van de Simpsons, Jurassic Park (een kletsnatte splash maar het was poepheet dus na 10min alweer droog) tot The Mummy, en vooral Transformers, waarin je in de buik van een Rescue Bot kruipt om in een storm van 3D-effecten de wereld te redden - wat ook lukt, leidend tot, als afsluiter, het dankwoord van Optimus Prime: "Well done, freedom fighters." Hell yeah! (Bovendien hadden we een beetje van dat aan mijn afflictions voorgeschreven medicijn gedeeld. ´Anxiety´ and ´insomnia´ zijn, ter informatie, het equivalent van ´sesam open u´ in de Californische grot van de 40 rokers.)

Verder in de Capital of Entertainment: De beste, hoe kan het ook anders, fastfoodburger van het land gegeten: In ´n Out Burger! Vergeet de Whopper! En de lekkerste donuts gegeten bij Krispy Kream, waar je door glas kan kijken hoe de zoetigheden van de band rollen en in vet worden gedompeld om dan te worden afgewerkt met een laag suiker. En een dag op het strand van Venice gelegen, voorwaar.

Ik ben gisterenavond laat in Bogota geland, en vanaf nu wordt het reizen weer een uitdaging. Had beter Spaans geleerd, dacht ik toen de taxichauffeur honderduit begon te vertellen over de stad. Het lukt wel, maar niet genoeg. Er is zoveel te vertellen, te vragen, en ik KAN niet. "Me gustas Falcao, y Valderrama," tot meer bleek ik niet in staat toen het heilige onderwerp voetbal ter sprake kwam. China en Rusland waren daarin ´makkelijker', want daar versta je toch geen barst van. Veel frustrerender is het wanneer je de vraag wél deels verstaat, maar niet kan antwoorden.


Afijn, vanaf volg nu ik zonder uitzondering de zuidelijke kompasnaald. Er is een route die me via Cali over de grens met Ecuador kan brengen. Dat lijkt me een solide plan voor de volgende anderhalve week. 

Adios!