De volgende dagen

Wat er de eerste avond in Korea gebeurde is ondertussen gemeengoed geworden; ik dacht zo, nu schellebellen Erika en Elina mijn lokaaltje hebben verlaten, misschien zou het geen slecht idee zijn om verder te vertellen. En kijk, de hemel klaarde eensklaps even op, en liet haar zon neder.

Doorheen een netwerk van fiber optics en dergelijke zie ik het gefrons al voor me. Zat Jantje niet in Korea? Erika en Elina? Wolken? What the Fuck! Welnu, ten eerste: ze kiezen hier allemaal een westerse naam uit. Omgekeerd ook hoor, maar aangezien mijn ouders me bedacht hebben met de meest universeel klinkende naam 'Jan' zal ik me nooit of te nimmer moeten bezondigen aan het verloochenen van afkomst. Waarvoor dank. In Hangul (Koreaans alfabet) wordt dat dan: 1. bolleke 2. verticaal streepke met twee korte horizontaal en boven elkaar er rechts aan en dan 3. de linkse helft van de onderkant van een vierkant onder 1. en 2. Iemand als frederiek, sebastiaan of michael pakt beter gewoon iets heel nieuws. Wat ook plezant kan zijn natuurlijk.

En ja, ten tweede, wolken. Die grijze smurrie die in Belgie al mijn laatste weken opfleurde is blijkbaar aan de schoenzool blijven plakken. Dan nog liever stinkkak. Aan schoenen met diepe groeven. Zo van die bottines... Naar 't schijnt zitten de Koreanen er een beetje mee in dat het door de global warming komt dat het weer anders is als normaal. Hence global warming denk je dan.

Maar goed, ik ging een verhaaltje vertellen van een gastgezin. Voorlopige verblijfplaats is dus het Hyundai Hometown Appartment block, verdieping twaalf. Jurgen heeft daar met zijn vrouw Helena en zoontje Aron een mooi ruim appartement met enkele kamers vrij, waarvan ik nu met veel plezier de grootste bevuil. Die kleine is een jaar of drie vier en heeft zich al ongelooflijk aan me gehecht: hij wil in mijn bed slapen, niet naar school maar spelen met Jan, etc. Ik moet wel gaan oppassen, want van tijd tot tijd pist ie in zijn broek, en dan wil ik hem niet op schoot hebben.
Arons ouders zijn culturele mensen, in tegenstelling tot wat hun opleiding tot economen doet vermoeden. (no offence.) We babbelen over literatuur, film en kunst (nul boeken ga ik hier moeten kopen, nul!; leve de boekenkast!) en dat is meegenomen, want het hoeft niet altijd work related te zijn.

bijgedachte: Ik spreek hier enkel Engels, dus dat zal zich manifesteren in mijn taalgebruik op dezen blog. Langs de ene kant in de invasie van leen- en bastaardwoorden, en zelfs complete Engelse uitdrukkingen en langs de andere kant in het soms gratuite gebruik van vuile Vlaamse woordjes als foef en nollegat. kontekraafs. wost. truttemie. (Zet die maar eens in een enkele zin. Juist ja. kieszak.)

Het eten. Mensen toch. Medelijden dat ik heb met worst en appelmoes. Ooooh. De visjes. De schelpjes (mmmm Miss W. MMMMM!). En de truttemie die me heeft vlees doen eten in Belgie 'omdat het in Korea toch ver al vlees is' verdient een klets op haar voluptueuze billen. Immers, nog geen vlees van dichtbij gezien. Octopus ja. In aquariums langs 't straat. En ik drink water ook.

En al dat lekkers eet je met... chopsticks. Voor al wie 'phuh wat is daar nu aan' denkt te mogen zeggen omdat ze op restaurant wel eens met dikke ronde Chinese stokjes eten, en ermee uit de voeten kunnen, deze opgestoken middelvinger: Koreaanse stokjes zijn de moelijkste ter wereld. Ze zijn niet rond maar rechthoekig en niet dik maar dun. Wat erop neerkomt dat er geen marge op zit. Je hebt ze tegoei vast of het gaat niet. En bij mij begint het te gaan. Uit koppigheid deels, dat wel. Toegegeven.

Kortom: ik ben gezond. Eat that Dr. Oetker! Eat that Julien! Drink that The Coca Cola Company!
and guess what. Ik moet, sinds mijn vertrek vanuit Brussel-Zuid vorige week, nog altijd mijn vijfde sigaret roken.