Nijlpaard

Gelukkige verjaardag Jantje! Dankuwel. Dat ik naar Zuid-Korea ging trekken om een van mijn vurigste wensen ooit in vervulling te zien gaan, wie had dat kunnen voorspellen... Een verjaardag die passeert in relatieve rust. Zalig. Wat staat er op het programma vandaag? Doen alsof er niets aan de hand is. Wat de titel van deze blog betreft: Ik wou eerst mijlpaal typen, maar ben dan van gedacht veranderd. Dat klinkt zo zwaarwichtig nietwaar? Mijlpaal. Brrrrr

Bedankt iedereen, ook jullie die er pas aan dachten bij het lezen van dit stuk. Ik heb zelf een kindje dood aan verjaardagen onthouden. Dit weze onscrupuleus gezegd en van harte gemeend. Voor zij die saffen opgestuurd hebben (tis van uw moeder daddet moet en): vree wijs merci, ook al ben ik zo goed als gestopt met roken. Je hebt nu eenmaal je naam veranderd in een sigarettenmerk. Draag er dan ook de gevolgen van, kleine aap.

Ik ben hier tegelijkertijd een maand. Vreemd, heel vreemd. Vooral omdat het is gelijk dat ik hier nog geen fluit heb uitgestoken (wat in meer dan ene betekenis ook wel waar is, nvdr). Dat grote gat in mijn agenda, eens serieus weggaan, daar wordt dit weekend cement in gestort: World DJ festival. Wel net ontdenkt dat Adam F de zondagnacht om kwart na vier speelt. En ik natuurlijk moet werken de maandag. Bummer... Behoudens nachtelijk stuntwerk een beker die ik aan me laat voorbijgaan. Wat voor mensen uit mijn donkere entourage klinkt als 'moedig en een medaille waardig; voor zelfopoffering'. (De andere bekers drink ik op.)

Lanterfanten. Dat wil ik doen vandaag. Na mijn eerste lesuur straks, de eerste les met een nieuwe klas, vijf volwassen vrouwen. Wandelen door Deokso, mogelijks een door god vergeten voorstadje van Seoul waar ik nog elf keer 30 dagen ga verblijven. Bekeken worden. Kijken. Misschien noedels eten met inktvis.

***

Dit was ik. Ik ben zesentwintig jaar. Maar eigenlijk tien jaar jonger, met een hoofd in de wolken en somtijds tussen de deur. Ik ga eeuwig leven en zesendertig worden. En onderweg veel kindjes maken. Of toch tenminste doen alsof. Om de goden te foppen die al lang gezegd hebben, "dat Jantje ginder, 't wordt tijd dat we hem bij ons roepen voor hij nog meer brokken maakt." En de duistere godheid die het voorzegt, wijst een lege plek aan op de wereldkaart; zijn geschaakte gemalin roept verschrikt uit "maar schatje, hij is verdwenen!"