Kleine dingen die anders zijn

De zon schijnt ongestoord aan een diepblauwe hemel en ik kijk naar een plakbandhouder en denk miljaarde, eigenlijk hebben die koreanen alles toch wel heel goed voor elkaar. Kleine ongemakjes waar een lazy je m'en fous europeaan hoogstens eens van blaast, pfffffff, roepen bij de gemiddelde koreaan duidelijk genoeg ergernis op om met een groep ingenieurs rond een tafel te gaan zitten en met stift op een magneetbord te schrijven 'Hoe lossen we dit probleem elegant op?' Waarna de chaotische brainstorm begint.

Neem nu plakband. Eerst was er niets dan plak. Toen mensen over heel de wereld moe werden van telkens het begin van de rol af te scharten, kwam iemand op het idee om de ons allen bekende plakbandhouder te produceren. Met van die ribbels om gemakkelijker een stukje af te scheuren! (Even eerlijk nu; wie gebruikt die dingen echt? Ik niet. ik plooi mijn tuutje plakband om voor de volgende keer en zet mijn tanden erin om af te scheuren)
Dit kleinood verschaft de Koreaan echter nog steeds niet het gewenste plakbandgenot. Neen. Volautomatisch, zo willen we het, roepen ze in koor. Geen plakband op ongewenste plaatsen! Nooit meer plakband die toeklapt (het ergste!)
Ziehier dan the Full Options Automatic Sticky Tape Dispenser:

Gebruiksvriendelijk en een lust voor het oog. Zie je het hendeltje links onderaan? als je daaraan trekt komt zo'n twee centimeter plakband uit het plastieken mondje tevoorschijn. Je kan het dan bevestigen aan het vast te plakken object. Naargelang de afmetingen nodig kan je meerdere keren aan het hendeltje hangen, tot de gewenste lengte wordt bekomen.
Met de grijze schuifknop bovenaan activeer je twee breekmesjes die op zijn 1789's hun werk doen. Tjak. En Hupsakee. U heeft perfect geplakt.

Wie krijgt het na een zware drinkavond danig op zijn heupen van met zijn sleutelbos te wriemelen tot hij puur toevallig eindelijk het sleutelgat vindt? Kom naar Korea! Om een slot te openen volstaat het hier om met een kaart langs een sensor te zwaaien en de deur gaat, als vaneigens, volledig automatisch open.
Gedaan met pissen? Juist ja. (Fantaseer er gerust op los jongens!) En als je de deur sluit, dan zegt de deur iets. Ik weet wel nog niet wat. Iets Koreaans. Ik vermoed iets als 'kijk of je broek wel dicht is'.

Automatic for the people? Hmmm. De ironiserende toon deed wellicht een onderliggende en milde vorm van spot vermoeden. Dan is het volgende klein verschil iets wat me dagelijks wel genot verschaft. Ze hebben hier zachte wc-brillen. Jawel. Brillen waar je je derriere op neervlijt en die de vorm van het opgespannen lichaam aannemen. Plastiek gevuld met de mousse van moussen ballen. Bijgevolg zijn ze ook altijd dat tikkeltje warmer als die van ons. En het beste van al is: Ik heb hier mijn bloedeigen pot. Mijn eigenste strontkabinet met zachtaardige neerplofbril. En niemand anders komt erop.
Plezier dat ik daar al van gehad heb. Want al die rijst komt er in stevige hompen uit.

***

Even serieus nu. Straks komen Elina en Erika weer op bezoek voor hun Engels giecheluurtje, en vanavond heb ik drie volwassenen. Lesgeven in deze sfeer is echt plezant; je krijgt constant een gevoel van respect, zelfs ontzag (wij kunnen als Belg namelijk vier talen verstaan, dat is hier een ongelooflijke intellectuele tour de force) en dat is wel aangenaam. Egostrelerij enzo. Geen hoofdzonde is me vreemd...

Er komen foto's, dat is een belofte. en niet van plakband of piscines. Dit weekend heb ik mijn eerste date trouwens, en ontmoet ik Seung in (vriendin van mevrouw Walravens) aan het metrostation 'jongon3ga'. Als alles meezit tenminste. En dat dappere meisje gaat mij Koreaans leren. En ik haar Engels.