Ze geloven het niet.
Ze liepen sneller dan ooit vier belgische meisjes deden, en straks krijgen ze een zilveren schijf rond de nek.
Maar ze geloven het niet.
"We hebben zilver Kim," zegt Elodie terwijl het warme chinese water over haar geweldig rug rolt in de richting van haar billen. (Een privilege was het, om ze op de afterparty van humo's pop poll in het echt te zien; en dat allemaal dankzij een strak rocknummer)
"on a gagne l'argent, c'est incroyable" zegt Olivia, de schone, en ze duwt wat shampoo uit in haar handen en gaat ermee door de krullen. En Hanna ontdoet de vlechten. Al de vlechten.
Gisteren waren de douches in het vogelneststadion de mooiste plaats ter wereld. Ik wou dat ik een estafetteloopster was. En Belgische.
Ivan Sonck zegt: "we hadden geluk, want de Jamaicanen en de Amerikanen verknoeiden het." En hij heeft gelijk; bovendien is het zijn job en hobby om te memmen.
Ik daarentegen, ben een dromer. Een enthousiasteling. Bovendien ben ik nog een beetje dronken van gisteren; de afterparty van het zilver, noem het dat maar. Misschien ligt het aan die ochtendroes - waarvan ik hoop dat ze niet transformeert in hoofdpijn - dat ik zo euforisch ben over een zilveren medaille. Maar kijk, ik ga daar niet aan meedoen; aan dat typisch negativisme. Bijvoorbeeld: Meestal zijn we vierde. Dat betekent: geen medaille. Dat betekent ook: De beste ter wereld zonder medaille. Iets wat brons niet kan zeggen, nee.
(Bovendien blijft de boogschutter van Atlanta die tranen met tuiten huilt om zijn gemiste medaille een van mijn persoonlijke olympische topmomenten ooit. Hij had het toen waarschijnlijk niet gedacht neen; dat er een jongeman twaalf jaar later over zou schrijven... Hij had gedacht te verdwijnen in de plooien van de tijd, maar kijk, beste paul vermeiren, ik ken u nog)
Ik ga een beetje tussen de wolkjes lopen vandaag - gelijk een sprintster, op tenentop - en aan elke koreaan zeggen dat bel-ki-ee eindelijk een medaille heeft gewonnen. En als ze vragen welkeen dan ga ik antwoorden: "de mooisten ooit."
Dat ik terwijl ook naar een militaire basis ga om in een legerhelikopter te zitten is een lekker meegenomen detailgeschenk.
***
Kortom,
Dankuwel, meisjes. U was het wachten meer dan waard!
(En dankuwel Kim, voor ALLES! Maar hoe graag ik jou zie, daar schrijf ik later wel nog van)
1 opmerking:
Ik ging er ook iets over schrijven op ons blog, over onze zilveren meisjes, maar dacht dan dat Jan dat ook wel ging doen, en veel beter dan mij. En ik had gelijk. Het was wel schitterend he, zilver, mijn billen deden zeer van erop te kloppen (ter aanmoediging van onze sprintsters) en na de finish zat ik gelijk een zot met mijn Belgische vlag te zwaaien, hier in de zetel in ons appartementje.
Een reactie posten