Tadaaaaa! Dit is waar ik aankwam na een bootreis van elf uren. De haven van Jeju, de grootste stad op Jeju-do. Een bootreis die haast vlekkenloos verliep (op een wiegend schip lijkt iedereen dronken) behalve dan dat ik zat met een akelig voorgevoel, gevoed door het schijnbaar gebrek aan reddingsboten en een bepaalde zin in Saul Bellow's finest waarin zijn hoofdpersonage spreekt over een zekere mate van interesse in de dood met de bedenking dat een zeegraf misschien een antwoord kan bieden...I spent a lot of time figuring out how to be dead. Burial at sea might be the answer (p. 197)
In mijn hoofd ben ik vanuit de kajuit - een kamertje dat ik deelde met een gezin met drie kinderen, vriendelijke mensen - meerdere keren naar de uitgang gezwommen. De kracht van de visualisatie, ik geloof daar echt in. En sommige dingen laat een mens gewoon nooit aan het toeval over. Zeker niet als zesentwintigjarige.
Maar de boot bleef varen tot in Jeju, en het aanmeren duurde nogal lang dus ik dacht 'hey, ik ga nog n beetje op mn bedje liggen." Natuurlijk in slaap gevallen, en toen ik wakker werd, vond ik een verlaten schip, met de passagiersbrug al terug weggerold - ik moest dan maar samen met de auto's naar buiten, de Koreaanse havenarbeiders vonden dat geweldig grappig. Ha-ha.
At the tourist office: Shit, nu ben ik hier en nu moet ik iets doen ook maar wat?
een keer kijken op de kaart misschien?
ja lap, dat spel is hier gigantisch groot (daar ging mn wandelplan). Veel groter dan ik had gedacht(Jeju-do is een aparte provincie, met een vorm van autonoom bestuur en een oppervlakte van 2-3 keer die van Seoul. Zo'n dingen kun je lezen in reisgidsen, maar die had ik dus niet bij)
Laat ik eerst mijn bagage in deze lockers steken.
Gebeurd. hmmmmmmmm
Die grote groene plek hier in het midden lijkt me wel wat.
"Mister cab driver, take me to Mount Halla."
En zo gebeurde het, dat ik om negen uur s ochtends, in strandkleren, begon aan de beklimming van Halla-san, met een top op een niet onaardige 1,950 meter boven de zeespiegel (waar ik net van kwam, op een ferry boot) zonder de geschikte voorbereiding of uitrusting.
Mijn voorbereiding bestond hieruit: een meiske vragen hoelang zo'n beklimmingske duurt. Ze zei: "six hours." Ik dacht: "I can do it in four." (ja, eigenlijk denk ik tegenwoordig in 't Engels, en soms ben ik een beetje gelijk Frank Vandenbroucke - van wie ik gisteren overigens gedroomd heb dat hij naast me zat op restaurant en aan iedereen verkondigde dat hij eerste minister ging worden; maar dat het nog een geheim moest blijven. Hier tien minuutjes tv over het wonderjaar 1999; met op het einde een anekdote ter waarde van een wereldtitel.)
Toen een Koreaan met ervaring me op mijn sletsen zag beginnen aan de lange tocht over steile rotspaden kwam hij me waarschuwen:
"You can't go like this," wijzend met opengesperde ogen (wat heel wat wil zeggen voor een aziaat) op mijn schoeisel.
"Because it is forbidden, or because it is a very bad idea?"
"Not forbidden. But a very very bad idea."
"I don't care."
Ik was namelijk helemaal naar de voet van die berg gereden in een taxi, en niet om met mn staart tussen mn benen terug te keren. Wanneer er iets in mijn kop schiet, zit het niet in mijn gat. ik moest en zou die berg beklimmen.
En ik heb ze beklommen.
En ik heb ze bedwongen, al heeft het, ik vermoed, een paar jaar van mijn leven gekost. Nog een geluk trouwens dat ik voor ene keer wel ontbijt had gegeten.
En toen ik na zeven uur terug beneden stond, trillend op mijn benen, dacht ik "kust hier allemaal mijn kloten, ik ga terug naar huis." En ik ben naar de ferry terminal gereden, heb me daar gewassen aan de lavabo's, en ben met de ferry niet terug naar Busan gevaren, maar rechtstreeks naar Incheon, een reis van 13 uur, maar ik heb het nooit gemerkt want ik heb geslapen als een baby'tje.
Dat was mijn reisje dus, meer dan een week geleden al. En het is precies gelijk file in mijn blogger hoofd, want ondertussen is er al zoveel meer gebeurd dat het vertellen waard is: Zo heb ik de olympische beloftenploeg van heel dicht bij gezien - als ware het cafeevoetbal - handjes geschud en een praatje gemaakt met stijn desmet, naar stripclubs getrokken, en een tattoo gezet.
Maar dat allemaal, en nog veel meer, een dezer dagen en in detail op uw favoriete weblog.
3 opmerkingen:
en ge moogt gerust zijn dat dat hier mijne favoriete weblog aan 't worden is . Heel leuk om lezen Jan ! zo leuk dat anoniempje niempje wordt. groeten van een otentico-girl
ola, tromgeroffel
ik heb het tiktakmannetje gezien! lachen! als hier geluid op zat dan zei ik iets in zijn taaltje!
Een reactie posten