Terug in Incheon

Eigenlijk kon ik deze blog ook genoemd hebben: Trip Deel 4: Terug in Incheon, maar ik heb het gehad met sequels. Bovendien, als er al uitzonderingen bestaan op de sequelregel, dan is het hoogstens de tweeden die beter is of den eersten, en heel zelden misschien een keer de derden (Die Hard: With a Vengeance vond ik bijvoorbeeld wel bere, maar ik ben dan ook een Jeremy Irons en Samuel L. Jackson fan) maar NOOIT OF TE NIMMER de vierden.

Sommige mensen denken misschien, wat een belachelijk kort reisje heb jij maar gemaakt zeg, een paar dagen, maar vergeet niet dat ik voortdurend onderweg was; alleen al de metro nemen naar het treinstation duurt hier anderhalf uur. Zo is de tijd een strooisel dat door je handen glijdt als ether door de lucht.

Maar goed. Ik kwam dus de vrijdagochtend aan vanaf Jeju-do, meer bepaald de top van Halla-san, en je raadt het nooit maar ik had een plan, dat weekend. En dat plan was niet zomaar een plan, maar een unieke gelegenheid! De Belgsiche beloften voetbalploeg speelde namelijk een oefengalop in Seoul alvorens aan het olympische toernooi te beginnen. (En eerlijk gezegd, als ze straks een punt halen tegen elf kiwi's zie 'k ze nog ver geraken; maar voor 't zelfde geld krijgen ze weer een stomme goal tegen ergens tegen 't einde en is alles weer om zeep. Belgisch voetbal...)

Ooit al naar een match cafeevoetbal gaan kijken? Langs het veld staan twintig supporters en de reservespelers zitten onder een partytent. Zo was het dus. Met het gevolg dat ik mijn idolen kon aanraken (zeg nu zelf: Marouane Fellaini, Maarten Martens, Moussa Dembele, Kevin Mirallas, Logan Bailly,... sukkelaars kun je dat toch nie noemen ee) En omdat ik mijn sjaal van de cercle aanhad, kwam Stijn Desmet persoonlijk mijn handje schudden en een klaptje doen; iets wat niemand me ooit nog afpakt, hah. Heb ik al gezegd dat ik in Korea soms tien jaar oud ben?

Oh, en ook met de journalisten een praatje gemaakt; dat is er me toch een stel wi. Ik zei dat ik wel wat van voetbal kende, dat ik de Belgische voetballers wel nog goed kan noemen. Zei er direct een van, jaja we gaan je wel helpen met de namen enzo. Ik dacht bij mn eigen, bende lulzuigers, ik ken al die voetballers wel hoor en toen passeerde de derde doelman van de belgen, en dien van t Laatste Nieuws zei: "Maar hem ken je zeker niet!"
"Oh jawel, Yves De Winter."
"Goed zo. En voor welke ploeg speelt hij?"
"Westerlo."
"Amai."

Tien op tien kreeg ik en ik dacht, 'volledig terecht.' En ook 'mannekes toch, bende haantjes.' Wel een beetje zielig ee, een journalist wiens beroep het is om driehonderd keer per jaar dezelfde tekst te schrijven met andere namen ingevuld, die een sympathieke toeschouwer op de rooster legt met vragen over het enige onderwerp dat hijzelf machtig is? Nu ja.

De match stelde niet veel voor; al ben ik wel blij de wereldrecordpoging te hebben meegemaakt van 'meest partijdig fluiten in een voetbalmatch.' Maar ik kon het de man wel nog vergeven, hij was tenslotten een match aan het fluiten van zijn landgenoten.

De tweede poging van een week later, daar kon ik minder om lachen; een saudi-araab die alles in het voordeel van de kanaries beslist. Om gek van te worden. Soms leek het alsof er maar een reden was om er te zijn voor de man: Braziliaanse fluiten aflekken. Echt zielig was het, deja-vu ook, dat maakt het niet makkelijker om te aanvaarden.

En na de match vraagt Jongho of ik naar een stripclub wil, en natuurlijk zeg ik ja. In de wagen voel ik in mijn zakken om te kijken of ze volzitten en ik vraag:
"How much cash do I need"
"Oh about ten man won" (60 euro)
en het begint te dagen dat er iets raars aan de hand is, dus ik begin te informeren naar die stripclubs.
"Can you touch the girls?"
"Of course!"
"Can you feel her breasts?"
"You can do everything you want!"

En zo besefte ik op weg te zijn naar de hoeren in plaats van naar een onschuldige titty bar, en eens we ter plekke waren (een soort van grote prefab versie van het glazen straatje), bleken al die meiskes er zestien uit te zien dus heb ik maar gepast. Een van mijn compagnons heeft overigens een vriendin, wat niet ongebruikelijk is naar 't schijnt. 's Avonds scheef poepen bij de jonge sletjes met hun smalle kontjes, en overdag met het lief naar de film.

Maar in plaats daarvan heb ik een tattoo gezet; een slimmere besteding van die 60tal euro's me dunkt. En wie vindt dat ik beter naar de hoeren was geweest, mag het me altijd zeggen.