Trip deel 1: Incheon Pentaport Rock

Ziehier: de ingang van het grootste internationale rockfestival van Zuid-Korea, een land met vijf keer zoveel inwoners als Belgie. De context van deze foto: Ik mocht mn 1,6 literfles bier niet meenemen naar binnen, en wat doet een mens dan tegen de verveling? Saffen smoren en foto's trekken natuurlijk. Nodeloos gezegd dat ik de hele dag plezant was, maar ik kon echt geen andere manier bedenken om al dat brouwsel naar binnen te smokkelen behalve via mn maag. Maar dat was de tweede dag en die komt altijd na de eerste, "dus begin bij het begin, onnozelaar!"
***
Dag Een: Was de dag dat ik alleen ben gegaan. Of oh wacht, eigenlijk begon alles al de vrijdagavond, want toen ben k bij Jongho gaan logeren om de metrorit van de zaterdag wat te verlichten, (Incheon-Deokso is een kleine twee uur) en we zijn hond gaan eten. Hah! Voor wie het wil weten: de smaak is niet speciaal, er hangt enorm veel vet aan, en de textuur is een beetje gelijk stoofvlees, zo van die draden. Overigens wil ik hier, op aandringen van heel wat Koreanen, benadrukken dat er maar weinig mensen zijn hier die graag en of veel hond eten. Gebeurd. Trouwens, hoogst waarschijnlijk ga ik het ook op die ene keer houden.
Maar goed, het rockfestival. Dat was me daar dus een modderpoel van jewelste ee. Tot de knieholte in de modder waden om aan een biertje te geraken (Miller, jik, maar prijs heel erg ok: 2 euro voor een beker van ik vermoed 37,5 cl) vandaar dat ik dacht, sletsen zijn allicht geen slecht idee, wat ook wel zo was, maar botten ware nog beter geweest.
Muzikaal dan; The Gossip was absolute uitblinker, maar dat had ik dan ook wel verwacht. Op blote voeten in de moshpit (deel 1) Travis was best ok, maar het blijft Travis natuurlijk, zo van die melancholische jaren negentig rock... maar hitjes zijn hitjes, en bovendien had een van die gasten een batman t shirt aan en dat zet je bij mij sowieso al op n gunstig papiertje.
Koreaanse bands zijn hilarisch trouwens, maar omdat toch niemand ze kent sla ik die over. Eigenlijk is me van de eerste dag enkel nog London Elektricity bijgebleven, de afsluiter op het kleine overdekte podium, waar ik met een Zuid-Afrikaan Nederlands heb staan babbelen tijdens het dronken huppelen, met rum en cola in de hand, op de drum 'n base set. Rond drie uur was hij plots verdwenen met twee Koreaanse meiskes, misschien heeft hij de nacht van zijn leven gehad. Ik hoop het voor hem; de andere optie was immers "buiten slapen ergens waar het zacht ligt" omdat al zijn vriendjes al terug naar het hotel waren, en hij de naam ervan niet wist. Bovendien beantwoordde niemand zijn gsm. Ocharme. Of niet.
En zo lag ik om drie uur dertig met tuutende oortjes in mijn bed te denken aan die dikke van The Gossip terwijl mijn arme voetjes riepen van"Jamoja azo nie ee makker!"

Dag Twee: is de dag dat ik Bok en zijn collega van de powerplant heb meegekregen naar het festival met de belofte dat ze geen ingang moesten betalen. Ik had namelijk in de snotter gekregen dat het kinderspel was om er gratis binnen te geraken. Dag twee was muzikaal overigens stukken beter: Underworld was zo zo, maar als afsluiter toch minder vermoeiend dan het sl_pen van Travis. Hard-Fi was een leuke beginner, Tricky was bij momenten echt goed bezig (en zijn zangeres had een grijze trainingsbroek aan vanwaaruit, aheum, een bepaalde typisch vrouwelijk vorm me voortdurend aankeek. Wat niet onaangenaam was nee, toegegeven.
Tijdens Feeder wel het hoogtepunt bereikt, als ongekroonde koning van de moshpit. Toen na het eerste nummer bleek dat het publiek nogal mak reageerde besloot ik dat het tijd was om in te grijpen. Bovendien stond ik te ver naar mn goesting, en wat is nog steeds de beste manier om die laatste cruciale rijen te overbruggen? Juist ja, moshen. Ewel verdomme, de Koreanen vonden me te gek, op mn blote pekkels rondspringend en duwen en trekken, en op de duur kon ik ze laten moshen of rusten op commando. Echt niet te doen; dan weer hield ik ze in door met gebaren een lege kringel te maken in het publiek om dan bij de eerste deftige gitaarriff helemaal los de meute in te springen of uitdagend met het handje iemand bij me in de kring te vragen. Ik noem het "mennen van de moshpit" en je moet het zeker eens proberen.
Als dank hebben ze me de lucht ingestoken, en heb k voor het eerst sinds de gekloven wenkbrauw ten gevolge van het Oudenburg incident nog eens een crowd besurft. Ook ben k mijn ene slets kwijtgespeeld met als het gevolg dat ik de bassist heb geraakt met de andere. Helemaal gek werden ze ervan, mn meute. "You rock so hard," zegden ze. En het was waar.

En mn voeten, ja, die waren blauw. Werkten ze bij de NMBS, ze gingen na die dag in staking. Maar het ergste, jaja, dat moest nog komen. Oh ja. Ik had na dit rockweekend nog heel wat in petto voor mn voetjes