Bye bye Beijing

Dit is mijn laatste dag in Beijing – gisteren nog in de druil de verboden stad bezocht, als laatste verplicht nummer, maar nu is het welletjes geweest. Ik ben hier weg voordat het echt als een thuis begint aan te voelen waar ik nog langer wil blijven. Tijd voor een nieuw avontuur.
Vanavond neem ik de nachttrein naar Pingyao, om dan door te reizen naar Xi’an, waar al die soldaten van gebakken klei voor eeuwig in de houding staan. Verder ga ik dan naar de Yangtse – ‘lange rivier’ – die ik zal proberen af te varen richting Wuhan. Uiteindelijk wil ik in en in de buurt van Sjanghai geraken om enkele kleinere stadjes te bezoeken waar kanalen doorstromen. Dat het met water dan nog steeds niet zal ophouden, staat vast. Mijn laatste Chinese stop wordt Qingdao (van het bier Tsingtao) van waaruit boten vertrekken richting Incheon, Seoul. Binnen twee weken kom ik daar dan aan; op bekend terrein. Als, opnieuw, alles goed gaat.

Het verleden:
Na enkele dagen Beijing (zie vorige blog? Ik kan mn eigen dingen hier niet herlezen; nog steeds de censuur – jantje staatsgevaarlijk?) met tine de vlieger op richting Hohhot, de hoofdstad van inner-mongolia. Verder naar Baotou, de grootste stad; Graslands gedaan (voor de tweede keer in zo’n koude luizentent geslapen en paardje gereden), en de woestijn. De vuilste wcs gezien, meestal een gat met wat beton rond waaronder drie meter lager een berg stront ligt van anderhalve meter hoog. Ondergoedwinkels gedaan bij de vleet op zoek naar corrigerend ondergoed – wat niet wil zeggen dat ik boxershorts gekocht heb met n moussen vulling. Een lijstje gemaakt met absurde situaties, het waren er een tiental; een ervan betreft een openbare projectie van een patriotische film (Nanjing Nanjing) waar geen enkele chinees nog aandacht voor had nadat tine naast het scherm een foto had getrokken van het publiek. Voor meer raritieiten: vraag ‘t walravens – zij is het van de lijstjes bijhouden.
Van inner-mongolia naar Datong, een vuil stadje als transit naar enkele grotten waar buddhisten tweeduizend jaar geleden majestueuze beelden hebben uitgehouwen. Ook een hangend klooster gezien, een houten constuctie die aan een immense rotsformatie hangt, wat een idyllische zelfmoordlocatie oplevert. Terug naar Beijing na een week reizen en op de weg terug gedacht hoe vreemd het was in china te zijn in het oneindige jaar 2009.
Back in Beijing vuile kleren gewassen, veel en heel erg. Alles ligt hier nu mooi opgeplooid naast me, te wachten op een sessie proppen in de groene trekrugzak.
Eergisteren trouwens in het Olympisch park naar de Chinese open tenniskampioenenschappen geweest; Djokovic – Soderling, Nadal – Cilic, Petrova – Kuznetsova en de Bryan broers tegen twee fransen. Live tennis is cool! ‘s avonds met de denen en de zweden van tine naar de kwalificatiematch voor het WK gaan kijken, maar niet gezien hoe de denen zich wisten te plaatsen, en de zweden in tranen achter lieten – ik was moe, en de eerste helft saai. Bovendien gemerkt dat ik niet meer zo goed tegen de drank kan. Het was immers geleden van die uitspatting met de Russische soldaten – een maand geleden is dat al! Die dagen dat ik op mn eentje met Tolstoy reisde…
En nu is het weer van dat! Hoe moeilijk het zal worden om geen tolk meer bij me te hebben, besef ik nog niet goed. Wellicht dat vele chinezen de wenkbrauwen zullen fronsen bij het zien van zoveel handgebaren straks, wanneer een kleine belg staat uit te leggen dat hij morgenavond de trein naar Xi’an wil nemen op hard sleepers.
Maar alles komt wel goed; ik heb vertrouwen in een uitgebalanceerd universum. Dat wie voor een treinticket moet vechten meer van het uitzicht geniet. Dat je met willekeurig Chinese tekens aanwijzen de lekkerste spijzen bestelt. Dat er binnen twee weken een boot vertrekt die niet zal zinken, met aan boord een vuil ventje in wiens aangezicht de maan haar eigen sikkel herkent…

Er is geen andere manier denkbaar om deze blog af te sluiten dan met een weldiepgemeende dankbetuiging. Waarschijnlijk dat ze het zelf niet zal kunnen lezen, maar toch; soms branden nieuwtjes door dikbegroeide wouden, supersnel. Dankuwel Tina Nina voor alles wat eigenlijk in een lijstje thuishoort dat ik moet ophangen boven een bed in een volgende thuis; een appartement langs de Han, of elders nog onzeker, we zien, schouderophalend, wel – het lot van de reizende waaghals, die zijn huis meedraagt in zijn hart en dus eigenlijk overal bij de mensen is.
Het is een lang lijstje.