Over Frank

Il bambino d’oro is dood. Arme Frank geveld door een bloedklonter in zijn longen(?). Ik ben diepbedroefd, want u weet het of niet, beste lezer, ik ben een immense en op een haast irrationele manier onvoorwaardelijke VDB fan. Iets dat ik blijf.

Dat komt omdat geen enkele coureur me ooit zo geraakt heeft. Niet enkel op de flanken van la redoute maar als levende mens. Waarom ik zoveel hou van mensen die falen? Geen idee; misschien omdat het een plek aanmaakt waar ik zelf heen kan na een mislukking? Een plek waar mensen me graag zien ondanks vele tekortkomingen?



Maar Frank is dood. Jonge man, oude coureur. Uitgespuwd als een sjiek die enkel nog haar kleur herinnert aan het papiertje dat ook op de grond ligt, maar nu pastel is en smaakloos. Door een peloton nog wel dat stinkt van de leugens. Frank als commercieel product dat een truitje aanmag omdat men dan spullen verkoopt, aircos. Of meer mensen doen gokken, al van die trieste dingen die nooit aangaven wat de echte reden was van die vreemde man die telkens opnieuw op de fiets kroop, een wielergek die dacht dat hij de zoon van god was, en dat ook even bleek, ergens tussen liege en bastogne, en in spanje ook, iets later, waar hij een coureur werd die meer hoogte nam dan zijn wielen konden verdragen, waarna ze braken, en hem meenamen naar het donkerste dal waar zo weinig licht scheen dat zelfs god de vader zijn zoon niet meer zag, het hoofd wegdraaide en vergat.



Ik geloofde in je come-back, Frank. Dat ooit de benen zouden spreken terug. Niet dat ik verwachtte dat je een koers zou winnen, maar tweede worden in een semi-klassieker, zoiets, en je dan achteraf horen toegeven dat de ander beter was. Groots zijn in het verlies, glunderend op het podium naast een jonge coureur met minder talent maar een ongetwijfeld mooiere wielertoekomst, met een blik in de ogen van zie je wel mannen, ik heb het jullie al bijna gelapt en de volgende Grote Koers hee, die ga ik winnen.

Dat je dan niet eens aan de start zou komen van die Grote Koers ging er helemaal niet toe gedaan hebben. Enkel die mogelijkheid voelen, een week op voorhand een pronostiek in te kunnen vullen met als winnaar Frank VDB, en er ook echt in geloven… Dat had ik nog eenmaal graag gedaan. Voor mij was je dertiende come-back dan al geslaagd.



Maar geen meer. De enige mogelijkheid is een verrijzenis. Een mirakel dat ik nooit een sporter meer heb gegund. Maar ik ben God niet, en jij bent mijn zoon niet, lieve Frank. Het is niet mijn beslissing. Ik sus me en mijn supportershart met de gedachte dat je rust na een leven dat te turbulent was voor een simpele sterveling. En als je straks toch de zoon van God blijkt, en onder een andere naam verschijnt aan de start van een Grote Koers zal ik je herkennen, en glimlachend de persoon naast me een zachte por in de ribben geven van heb je t gezien? Waarop ik hem al nee schuddend van krommen aas in het ongewisse laat met de volgende woorden:



“Het is te laat. Hij is al voorbijgeraasd.”