SEOUL!

Ik ben er. Tijd voor het tweede luik van die symfonie uit de titel van deze blog. Hoelang die zal duren is nog even onzeker als de hoeveelheid vlees in koreaans spamham maar goed. Laat ons niet zeuren over bagatels, maar commenteren over het leven zoals het mag zijn, vol emoties en verrassingen.

De laatste dagen China waren geweldig, een soort van bloemlezing van een onvergetelijke reis; alle mensen van betekenis waren er: de Noor Tor, met wie ik in Xi'an al had afgesproken om samen Qingdao te doen, ten eerste. We aten zeevrucht dat we zelf uitkozen van tussen de plastieken bakjes op t trotoir, schelpjes (hoogtepunt) slakken en dergelijke, soms was het echt van jik. Dan aan de jongens van de hostelbar een goed adres losgekregen om te gaan drinken (bar 88), en dat twee avonden op rij ook gedaan. Elk een black-out, gelukkig matig verdeeld over de twee nachten: ik de eerste, Tor de tweede, hij zou op zn eentje nooit de taxi zijn uitgeraakt.

Ten tweede: Jantina, bij toeval (opnieuw). Ze liep gewoon langs t straat toen ik haar glimlach zag. Zomaar in een stad van 1.6 miljoen mensen. Geweldig.

En ten derde Tine natuurlijk. Na een hele nacht hardseater vanuit Beijing naar de havenstad gekomen. We hebben gefietst en gegeten (hamburgerbrunch!) en zijn met een bootje tot aan een licht vervuild eilandje gevaren (e zo ben ik toch even op het water geweest; surrogaat boten voor die gemiste ferrykans)
En dan de zondag om vijf uur liep zij door de metaaldetector van Qingdao station en ik door Henan Lu terug naar mn hostel, en dat is waar mn nieuw probleem begon.

Het zal de samenloop van omstandigheden geweest zijn: een lange reis die eindigt, en dat besef dat plots als een cricketbat tegen mn schenen werd gezwierd, het afscheid van een mooi meisje, de onzekerheid van de dag van morgen,... maar op mijn gezicht stond 'iets' af te lezen waardoor Jonathan de Amerikaan na mijn terugkeer in de hostelbar zei: "you look too sad tonight, we take you out partying tonight." ('we' dat is hijzelf en zijn vrienden; een groep studenten die een weekje uit was). En ik kon geen neen zeggen natuurlijk. Via hotpot en wine street belandden we terug in bar 88, waar het laat genoeg werd met wodka om me s anderdaags ervan te overtuigen dat een wekker een nutteloos instrument is waar men vooral niet teveel moet naar luisteren, ook al vertrekt er een vlieger. Zet maar uit dat onding.

Ik heb dus mijn vlucht gemist. Dat is een echte dijenkletser. Vooral omdat ik gewoon gratis een nieuw zitje gekregen heb van de vriendelijke mensen van China Eastern Airlines. En dus gewoon twee uur later ben aangekomen in Incheon, en dan Seoul. Waar ik ten heden logeer bij mn Koreaanse vriend Jakob en zijn moeder en zus.

"Zoet Korea, uw adoptiefzoon is terug."

Waarna ze me in haar armen sloot en een kus gaf. Wat ongeveer precies was wat ik nodig had op dat moment. Met mijn vermoeide ogen en mn wodkawalm.