Airco en zeep (in je gat)

Twee maanden ben ik hier nu, jadadde, en ik vind het leven hier wel aangenaam, eigenlijk. Maar pas op, want nu pas begint de lucht stilletjes aan te worden waarvoor al die het kan weten me gewaarschuwd heeft: vochtig en drukkend warm. Gelukkig hangt in een gat van het plafond een airco die werkt als friskementjes; kheb dat spel vandaag eens deftig uitgeprobeerd, je kent me, altijd de grenzen van het lichaam aftastend, en op 16 graden gezet, goeiemiddag... Toen erica zei 'Tichaaa I'm coldeuh' heb ik de boel maar afgezet. k kan die kinders agliek niet ziek maken met een of ander dwaas experiment. En als ik morgen met een snotter rondloop is het mijn eigen schuld. Nog een geluk dat het leven me geleerd heeft de gevolgen van mijn stommiteiten te dragen met een glimlach. Alhoewel... zo een zware valling... Ik kan daar serieus lastig van worden...

Maar kijk, met dat mijn verblijf hier dra vermaand wil ik jullie eens tonen wat mijn uitzicht is terwijl ik met mijn hoofd in mijn handen en mijn elletuten op de vensterbank naar buiten zit te staren, al mijmerend van 'hoe zou het zijn met ... (vul eigen naam in, als u dat wenst)?'

Hierzo:


Geef toe, er zijn mottigere vergezichten.











Verder heb ik tot mijn grote verbazing ontdekt waar Koreaanse mannen zich in hun vrije tijd zoal mee bezighouden (zie onderstaande foto); ik moet bekennen, helemaal gerust zal ik nooit meer zijn als ik in het vervolg op zn adams tussen de adammen sta in een jimjilbang. Bovendien liggen er overal zepen om je mee te wassen, en nee, ik ben niet gewend van dat stevig vast te hebben, en nee, ik ken geen kneepjes van dat welbepaalde vak want ik gebruik al heel mijn leven pullen douchecreme. (Pas op, flauwe taalgrap incoming: "toen Jantje de volgende keer naar de sauna ging, was hij jimjilbanger dan bij zijn eerste bezoek. Of nee, jimjilbangst van alle bezoekers. Naar het schijnt sluit zich de kringspier als men ergens enorm veel schrik van heeft. Nou, komt dat even goed van pas!")

Over zeep gesproken, mijn Tahiti is op. Ik heb hier iets gevonden in een pul, tis wreed straf spul, van detol ofzo, en het brandt lichtjes op de tere plekken. Hoogst onaangenaam. Dus wie dacht aan late verjaardagskado-en, mijn dankbaarheid zal u verwarmen tot op uw laatsten dag, en zelfs langer, maar helaas, pindakaas (die is hier trouwens superieur), u zult het niet meer voelen, als verganende glorie.

Tot die fatale dag, beste lezer, hoop ik u verder te kunnen verblijden met mijn reisrelaas. Groeten van langs de Hanrivier.