Mevrouw Henin

Dat sportnieuws van in Belgie begint mijn keel uit te hangen - al is die derde goal van paarswit tegen la gantoise in de bekerfinale van uitzonderlijke schoonheid, dekselse kleine marokkaan; een beetje vliegende hakjes geven in het strafschopgebied. Maar toch. Eerst een Luikse voetballer die fataal het bos inrijdt, en dan justine, mijn juju, die plotseling stopt, zonder op voorhand iets te zeggen van 'Jantje ik stop dan, om zo laat'. Want nu heb ik niet eens haar laatste match gezien. Verloren tegen een Russische berg spieren.

Dat de gratie en de kunde het uiteindelijk zouden afleggen tegen rauwe biefstuk stond haast in de sterren geschreven. Dat komt ervan als je met je 164 centimeters constant grotere en sterkere dames aan een schandpaal forehandt. Ze met hun dikke billen van links naar rechts doet stuiteren zodat hun tieten bijna uit hun bustehouders scheuren. Dat vuistje maakt en guitig vanonder je klak naar zoveel tennistoeval staat te kijken. 'hey henin, jij klein mager grut. Ik heb toch genetisch voordeel.' 'Ik ga harder meppen dan jij en hopen dat de bal in valt.'

Hoeveel keer heb je dan gedacht Justine, 'Je bent misschien groter en sterker, trut, maar ik heb geen vleeszakken in de weg hangen als ik mijn backhand sla'?

***

Mevrouw Henin, u bent waarschijnlijk de enige vrouw die me heeft doen wenen zonder kussen, of rillen zonder aanraking. Zo een klein Belgisch meisje dat een belangrijke beker in de lucht steekt, dat doet toch iets met mij, zelfs op korrelige youtubefilmpjes, want dat is alles wat er nog overschiet, clipjes van negen minuten waarop je de bal niet eens ziet vliegen. Of net genoeg, want het geniale laat zich niet wegsteken achter pixels; het geniale lacht breeduit in je aangezicht en spuwt speels. De beelden van wat misschien wel je beste match ooit was, lieve justine, ik herbekijk ze. Ze zijn al bijna vijf jaar oud. En achteraf zit de dikke een potje te janken, want het is niet eerlijk dat god haar niet heeft laten winnen, dat god een klein mormel heeft geschapen met de perfecte handjes om de bal daar te leggen waar ze er niet meer aankan.

Ach, ik had je zo graag eens Wimbledon zien winnen. Nog eens Roland Garros (is het nu Garrosss of Garroh?). Bezig gezien op de harde ondergrond van de Rod Laver arena. Of gewoon ergens een keer live, want dat is er nooit van gekomen, schandalig lui studentje dat je bent. (Het was ergens in een huis in Gent dat het allemaal begon, jij en die limburgse die ineens matchen wonnen op internationale toernooien waardoor er van blokken geen sprake meer was, en de tv het won van de zon; en nu alles in plooien geraakt en het gedaan is met de 'vormingsjaren' zal de herinnering aan de Belgische hegemonie in het vrouwentennis altijd onmiddellijk gelinkt worden aan die jaren. De jaren van de droom. Ooit ga ik dit en dat en ook naar Justine gaan kijken in 't echt.)

Leve Justine. Het meisje dat het beste kon tennissen van heel de wereld. Het meisje dat haar lippen aan frutten beet. En al de Belgische kindjes die later geboren worden zullen de verhalen horen en zeggen 'het is fel overdreven.' En binnen tachtig jaar zitten ze als oude ventjes en vrouwtjes op een kwis hun kop te breken over ' alleee, hoe heette ze weer die tennister waar papa altijd over vertelde?'

'Kim Clijster?'

'Neeneen. Die andere, e fransche. Godverdomme, kom der nie op.'